Κατά την διάρκεια του εγκλεισμού όπως ήταν φυσιολογικό όλα σταμάτησαν στους Κύκλους Ζωής. Ο ι συναντήσεις κι οι ομάδες, τα βιωματικά σεμινάρια…όλα.
Γρήγορα αρχίσαμε να δημιουργούμε τις συνθήκες έτσι ώστε η επαφή με κάποιον τρόπο να μην σταματήσει. Οι άνθρωποι που ζούσα μακριά και η επαφή μας ήταν μόνο αντινεφική συνέχισαν κανονικά τις συναντήσεις τους. Ωστόσο οι άνθρωποι που είχαν συνηθίσει τις προσωπικές συναντήσεις από κοντά, αποφάσισαν να δοκιμάσουν επίσης τις ιντερνετικές συναντήσεις. Η μεγάλη διαφορά ήταν πως πια οι συνθήκες ήταν διαφορετικές και πια μέσα στο σπίτι υπήρχε και η υπόλοιπη οικογένεια με αποτέλεσμα οι άνθρωποι να γίνονται εξαιρετικά ευρηματικοί για να απομονωθούν.
Έτσι έχουμε κάνει συναντήσεις σε τουαλέτες, σε μπαλκόνια, σε αποθήκες, σε υπόγεια, σε υπνοδωμάτια. Σε αμάξια σε βόλτα για περπάτημα και μιλούσαμε ενώ ταυτόχρονα περπατούσαν (είσαι το 6 μου) ή έκαναν ποδήλατο με το κινητό στερεωμένο στο τιμόνι, στο πάρκινγκ του σούπερ μάρκετ, (είσαι το 2 μου σήμερα) ή σε βόλτες με το σκύλο στο τετράγωνο.
Με τον ίδιο τρόπο, έχω δει διαφορετικά μέρη, παρκάκια γειτονικά, ακροθαλασσιές, άδειες πόλεις , γειτονιές, όπως και πολλά αξιοθέατα κι είχε μεγάλη πλάκα το να γυρίζουν την κάμερα γύρω γύρω για να μου δείξουν την ομορφιά του κάθε τοπίου με εκφράσεις συγκινητικές όπως (κοίτα που σε έφερα σήμερα ). Ήταν πραγματικά απολαυστικό και μας γέμιζε έμπνευση αυτό το διαφορετικό μοίρασμα.
Επίσης κάποιες ξεναγήσεις εμπεριείχαν χώρους σπιτιού, «αυτή είναι η βιβλιοθήκη μου, να σου δείξω την κουζίνα μας εδώ περνώ πολλές ώρες κάθε μέρα» ή αντικείμενα , δημιουργίες ή οτιδήποτε ένιωθαν πως ήθελαν να μοιραστούν «αυτό είναι το στατικό ποδήλατο που χρησιμοποιώ ως κρεμάστρα, τώρα είναι η ευκαιρία του, αυτή είναι η αγαπημένη μου αφίσα, η αγαπημένη μου κούπα την είχα πάρει από τις διακοπές στο νησί, έλα να δεις τα λουλούδια μου, κοίτα φύτρωσαν τα σποράκια στο σπορείο μου, έλα να σου δείξω τον πίνακα που ζωγράφισα, έκανα αναπαλαίωση το παλιό έπιπλο της γιαγιάς μου, θα βγω στο μπαλκόνι να σου δείξω τη γειτονιά μου» ….
Και βέβαια είχα την χαρά να δω ζώα συντροφιάς, γάτες, σκύλους, πουλάκια που έμπαιναν στις οθόνες με κάθε τρόπο κι έκλεβαν τις εντυπώσεις αλλά και μέλη οικογενείας που είχα την τιμή να γνωρίσω. Παιδάκια που έρχονταν για ένα ντροπαλό χαιρετισμό, σύντροφοι που χαιρετούσαν από μακριά ή πιο κοντά με ένα διστακτικό χαμόγελο, ακόμη και γείτονες από το μπαλκόνι…
Όλο αυτό είχε μια δυσκολία, μα από την άλλη δημιουργούσε μια εξαιρετικά ανθρώπινη συνθήκη όπου όλοι συνδέονται με όλους και υπήρχαν στιγμές αληθινά αστείες , με μαμά να κάνει συνάντηση στο μπαλκόνι και στο βάθος το παιδάκι να κάνει γκριμάτσες πίσω από το τζάμι, πολύ ξεχωριστές καθώς η συνομιλήτρια μου σε μια εικόνα απίστευτης τρυφερότητας θήλαζε το μωρό της και ιδιαίτερα συγκινητικές όταν την ώρα που ο συνομιλητής μου έκλαιγε το κατοικίδιο του έσπευσε να του χαρίσει χάδια και φιλιά στο δακρυσμένα μάτια καταλήγοντας σε γέλια κι αγκαλιές, τις θεραπευτικές εκείνες αγκαλιές που ακόμη και τα ζώα ξέρουν να χαρίζουν.
Εννοείται πως το ίδιο συνέβη και στις ομαδικές συναντήσεις, όπου η νέα συνθήκη είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον καθώς οι άνθρωποι μπορούσαν να μας δείξουν το σπίτι τους τις αγαπημένες τους γωνίες ή αγαπημένα αντικείμενα και το πιο σημαντικό κάποιοι άνθρωποι που ζούσαν ολομόναχοι είχαν την ανακουφιστική αίσθηση πως έστω και για λίγο δεν βρίσκονται μόνοι μέσα στο σπίτι τους.
Οι μέρες που ζούμε και ζήσαμε μας στέρησαν πολλά, μα μας έμαθαν πολλά. Η τεχνολογία μας βοήθησε να μην χαθούμε και ανακούφισε την αίσθηση της απομόνωσης. Από την αρχή μέχρι και το τέλος όποτε αυτό έρθει, είμαστε μαζί. Σε καλά ή κακά μαντάτα. Με δάκρυα, με γέλια, με δυσκολίες, με χαρές. Γιατί ακόμη και μέσα στην καραντίνα άνθρωποι γεννιόταν, κι άνθρωποι πέθαιναν. Ζήσαμε γεννήσεις κι αποχαιρετισμούς. Κι ήταν όλα τα συναισθήματα πιο έντονα και πιο μεγάλα γιατί το μοίρασμα φάνταζε φτωχό, χωρίς αγκαλιές και την παρουσία των αγαπημένων δίπλα. Για αυτό η ανάγκη για επαφή έστω και μέσω της εικόνας ήταν πιο έντονη και αληθινά ουσιαστική!
Η ζωή σαν να στένεψε και να μας έφερε ακόμη πιο κοντά… πιο κοντά ακόμη κι από τις μαγικές μας αγκαλιές, γιατί έριξε φως σε κομμάτια της ζωής που σε κανονικές συνθήκες, δεν θα φωτίζονταν. Μας υποχρέωσε να βρούμε κι άλλους τρόπους για να δείξουμε την αγάπη και το ενδιαφέρον μας κι αυτό μας συνέδεσε, μας συντρόφευσε, μας καθοδήγησε σαν μια αχτίδα ήλιου σε ένα σκοτεινό δάσος.
Σας ευχαριστώ που είστε εκεί, ακόμη και πίσω από μια οθόνη. Σας ευχαριστώ για τις στιγμές, για το μοίρασμα, για τα δάκρυα, για κάθε γέλιο, μα πιο πολύ σας ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη…
Καλή δύναμη Κύκλοι. Ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε ΜΑΖΙ!
