Όταν αρχίζει μια θεραπευτική διαδρομή, ανοίγει ένας Κύκλος. Ενας Κύκλος που δεν ξέρεις που θα σε βγάλει, μόνο ελπίζεις να είναι ένα ταξίδι γεμάτο εμπειρίες. Κι ύστερα έρχεται η ώρα κι όλα αλλάζουν κι ο Κύκλος κλείνει.
Νιώθεις τότε την γλυκιά μελαγχολία του τέλους. Την αίσθηση της λυτρωτικής ελευθερίας που μπορεί να ζήσει κανείς μέσα σε μια ομάδα, είτε ως θεραπευτής, είτε ως θεραπευόμενος. Ένα ντοπάρισμα συναισθημάτων. Μια έκρηξη και μια γαλήνη μετά και μια αίσθηση γλυκιάς κούρασης, σαν όλα τελειώνουν. Όλα αρχίζουν πάντα με μια προσμονή και μια προετοιμασία. Την ίδια προσμονή κάθε φορά, έστω κι αν έχουν περάσει εκατοντάδες ομάδες...Προσμονή και προετοιμασία. Ο χώρος είναι έτοιμος. Καθαρός με μια πολύ διαφορετική έννοια. Σχεδόν διάφανος. Όλα είναι εκεί για να βοηθήσουν, να υποστηρίξουν. Να χαρίσουν ασφάλεια κι ηρεμία. Ο χώρος "στρωμένος", "ασφαλισμένος", έτοιμος να δεχθεί όλους αυτούς που θα έρθουν και θα καταθέσουν τα συναισθήματα τους. Θα τα αφήσουν ευλαβικά στο κέντρο του Κύκλου. Θα τα εμπιστευτούν με μια αγωνία και μια αίσθηση αόριστου φόβου κι η ομάδα θα τα απογειώσει...θα τα κάνει δικά της, θα ταξιδέψει με αυτά σε ταξίδια απολαυστικά γεμάτα αισθήσεις και πόνο και χαρά και ατέλειωτο γέλιο και πάλι δάκρυα και πάλι γέλιο κι αγκαλιές... Κι ύστερα ο Κύκλος κλείνει. Κι ύστερα τελειώνει κάτι και νιώθεις ευλογία που το έζησες. Νιώθεις ευγνωμοσύνη που ήσουν μάρτυρας στο άνοιγμα, στο ταξίδι και στο κλείσιμο ενός Κύκλου...Ενός Θεραπευτικού Κύκλου! Το απόσταγμα είναι μαγικό...Όλες οι αισθήσεις συμμετέχουν. Νομίζεις πως το βλέπεις μα η αλήθεια είναι πως το απόσταγμα είναι γυμνό στο μάτι...Πέτρες σκληρές και άγριες. "Πάρτες πίσω γιατί δεν τις χρειάζομαι πια" σου λένε...και νιώθεις περηφάνια. Γλυκό του κουταλιού τριαντάφυλλο, ένα κλαδί δεντρολίβανο και καυτή γλυκιά σοκολάτα...και λόγια ανείπωτα. Αίσθηση του "αντέχω, μπορώ, τώρα μπορώ, μπορώ και μόνος μου"! και είναι υπέροχο γιατί το ξέρεις πως είναι έτσι...Μπορεί και μόνος του! Και λέει "αντίο"...και ξέρει καλά, πως τώρα πια δεν θα είναι ποτέ ξανά "μόνος"! ...και ο Κύκλος κλείνει...Παύουν τα γέλια, σκουπίζονται τα δάκρυα και μένεις μόνος σε ένα χώρο που μαρτυρά πως εκεί έγινε μια μάχη! Ένας αγώνας, μια διαδρομή αγωνιώδης και ταυτόχρονα μαγική... Ο χώρος το μαρτυρά, το φωνάζει σε κάθε του γωνιά. Στα τσαλακωμένα μαξιλάρια, στα λερωμένα ποτήρια, στα αντικείμενα που είναι ολόγυρα πεταμένα, στα μοναχικά κεριά, στα λερωμένα χαρτομάντιλα...
Κάθεσαι για λίγο και κοιτάς και μνημονεύεις στιγμές λόγια. Χαμογελάς στο κενό και τους ευγνωμονείς που στάθηκαν τόσο γενναίοι απέναντι στους δαίμονες τους. Εύχεσαι πάντα να' ναι ούριος ο άνεμος στα ταξίδια τους γιατί τους αγαπάς... κι ύστερα αρχίζει μια διαδικασία λατρεμένη. Αρχίζεις να καθαρίζεις το χώρο. Μαζεύεις όλα όσα έμειναν πίσω και βάζεις τα πάντα στη θέση τους. Πλένεις τα μαντήλια, τα ποτήρια, αδειάζεις σακούλες, τακτοποιείς μαξιλάρια, ανοίγεις παράθυρα... Να φύγουν όλα, να πετάξουν στη δροσιά της νύχτας. Και ο χώρος να μείνει σιωπηλός και φρέσκος. Καθαρός ξανά για το επόμενο συναισθηματικό ταξίδι κάποιων άλλων ανθρώπων... Κρύβει τόση ευλογία αυτό.
Έχω ζήσει πολλούς τέτοιους Κύκλους να κλείνουν κι όσο κι αν κλείνουν μένει πάντα κάτι πίσω. Μια σιωπή μαγική στους τοίχους. Μια αίσθηση πως όλα πια έχουν γραφτεί παντού εκεί γύρω στα δέντρα, στα φύλλα... στον αέρα, στον κήπο. Σαν αυτούς τους μαγικούς κήπους που είχαμε στο μυαλό μας, σαν ήμασταν παιδιά... Στον μαγικό κήπο λοιπόν. Κάπου εκεί είναι φυλαγμένες οι ιστορίες όλων. Όλων σας... Για Πάντα.
(το παραπάνω κείμενο πρωτοδημοσιεύτικε στο blog μου, ΚaPaworld τον Σεπτέμβριο 2013)
