Την Παρασκευή της Φροντίδας του Οκτώβρη 2013, αναλύσαμε τον αρχαίο μύθο της Δήμητρας και της Περσεφόνης. Έναν μύθο με αρχέγονους συμβολισμούς. Μια εξαιρετική ιστορία, αποχωρισμού και δύναμης. Μια αντανάκλαση της θυελλώδους σχέσης μάνας και κόρης.
Γιατί αυτός ο μύθος έχει τόση δύναμη; Ποιούς συμβολισμούς κρύβει; Γιατί δίνει τόσες δυνατότητες ταύτισης;
Στην Δραματοθεραπεία, η ανάλυση έρχεται πάντα με την δραματοποίηση , την αλλαγή και την ταύτιση ρόλων. Ουσιαστικά δεν μιλάμε για αυτό που ακούμε, μα το αγγίζουμε. Κυριολεκτικά και μεταφορικά, μπαίνουμε σε έναν ρόλο και γινόμαστε κομμάτι της ιστορίας και η συγκεκριμένη ιστορία, κρύβει πολλούς και δυνατούς συμβολισμούς, δίνοντας την ευκαιρία για μια μεγάλη και βαθιά ανάλυση.
Δήμητρα. Η μητέρα. Η θεά. Άτρωτη δυνατή. Έχει μια Κόρη. Πατέρας της Κόρης της είναι ο Δίας. Η Κόρη, δεν έχει όνομα, δεν έχει υπόσταση είναι η Κόρη μιας θεάς.
Είναι όμορφη πολύ κι όσο μεγαλώνει γίνεται ομορφότερη. Τόσο πολύ που ο Πλούτωνας ο θεός του Άδη την ερωτεύεται παράφορα. Ζητά τότε από τη Γαία, να δημιουργήσει ένα λουλούδι που όμοιο του δεν υπήρχε σε ομορφιά κι εκείνη έφτιαξε ένα πανέμορφο νάρκισσο. Η Κόρη είδε το υπέροχο λουλούδι σε μια βόλτα στους αγρούς με τις φίλες της και μαγεύτηκε από την ομορφιά του. Το τράβηξε θέλοντας να το κόψει και τότε εμφανίστηκε ο Πλούτωνας και την άρπαξε. Την αρπαγή αυτή δεν την είδε κανένας παρά μόνο μια φίλη της… κι ο Ήλιος!
Η Δήμητρα αντιλαμβάνεται πως η Κόρη της λείπει. Την ψάχνει παντού. Στα πέρατα του κόσμου. Δεν την έχει δει κανείς. Την έχει χάσει. Ο πόνος της γίνεται θρήνος. Κυκλοφορεί μόνη και δυστυχισμένη. Η φίλη της Κόρης και ο Ηλιος την λυπούνται και την ενημερώνουν για την αρπαγή. Και τότε ο θρήνος γίνεται οργή. Μια άγρια καταστροφική οργή! Η γη ξεραίνεται, τα φυτά μαραίνονται, οι καλλιέργειες καταστρέφονται. Πέφτει στη γη λιμός και η Κόρη ονομάζεται Περσεφόνη. Αυτή που εξαιτίας της πονά και υποφέρει ο κόσμος όλος. Αυτή που «φέρει τον φόνο».
Απαιτεί από τον Δία, να της φέρει πίσω την Κόρη της. Την Κόρη τους! Απαιτεί να χρησιμοποιήσει την δύναμη του! Εκείνος τρομαγμένος από την δύναμη της οργής της, ζητά από τον Πλούτωνα να γίνει ένας διακανονισμός. Συμφωνούν λοιπόν το κορίτσι να μένει τέσσερις μήνες μαζί του και οχτώ μήνες να ανεβαίνει στη Γη για να είναι με την μάνα της. Εκείνος συμφωνεί μα όταν είναι να ανέβει πάνω η Κόρη της δίνει να φάει σπόρια ροδιού για να μην τον ξεχάσει και για να θελήσει να γυρίσει κοντά του σαν έρθει η ώρα.
Έτσι και γίνεται. Και τους μήνες που η Κόρη είναι στον Κάτω Κόσμο ή Δήμητρα θρηνεί την απώλεια της κι η γη θρηνεί μαζί της. Ενώ τους μήνες που η Κόρη της βρίσκεται κοντά της η γη γιορτάζει κι αναγεννάτε και γιορτάζει την χαρά της μάνας.
Πόσο πλούσιοι. Πόσο αναπάντεχα δυνατοί συμβολισμοί!
Η Κόρη που δεν έχει υπόσταση και όνομα. Είναι παιδί κι ανήκει στην μάνα της, μέχρι που γίνεται γυναίκα και βρίσκει σύντροφο.
Ο αποχωρισμός της με την μητέρα της. Το πένθος κι η οργή. Ο πόνος του «αντίο» κι η αλλαγή της ζωής. Η μητέρα που έχει πελώρια δύναμη να καταστρέψει τον κόσμο όλο, μα όχι τόσο μεγάλη για να φέρει το παιδί της πίσω για πάντα. Χρειάζεται την βοήθεια του πατέρα για να βρει λύση. Εκείνος είναι πιο δυνατός ανάμεσα στους θεούς. Ο Δίας που ως πατέρας δίνει τη λύση.
Ο θυμός της μάνας που προκαλεί καταστροφή και φέρνει λιμό. Οι πηγές τροφής καταστρέφονται. Η τροφή, που είναι ζωή, περιορίζεται. Η κόρη ξαφνικά γίνεται αυτή που φέρνει το φόνο, μέσω της πείνας.
Η μητέρα που έχει να διαχειριστεί μια απώλεια, την «αρπαγή» του παιδιού της από έναν άντρα, που της δίνει να φάει τους «σπόρους του ροδιού».
Η γεύση του έρωτα και η αίσθηση ότι εκεί ανήκει πια και θέλει να γυρίζει πίσω, σε εκείνον.
Το παιδί που μεγαλώνει και φεύγει από την μητρική αγκαλιά, η αίσθηση πως δεν χρειάζεται πια την μητρική φροντίδα. Το κορίτσι που κάποιος το «κλέβει» και δοκιμάζει συναισθήματα πόνου, θλίψης και φόβου.
Μια «αρπαγή», μια πράξη έντονης κι αδιανόητης βίας. Μα τελικά το κορίτσι γίνεται γυναίκα κι ανακαλύπτει τον έρωτα. Κι είναι ευτυχισμένη, τόσο που γυρνά στον άντρα της, ξανά και ξανά.
Το ταξίδι στον πάνω και τον κάτω κόσμο. Η συνεχής ανακύκλωση. Η ζωή και ο θάνατος.
Η πηγή συμβολισμών είναι πραγματικά ανεξάντλητη! Αυτή είναι η μαγεία των αρχαίων μύθων και αυτή την μαγεία και την δύναμη τους χρησιμοποιήσαμε στην συγκεκριμένη ομάδα και μέσα σε τέσσερις ώρες είχαμε Δήμητρες και Περσεφόνες. Μάνες και κόρες να διαχειρίζονται, το τέλος, την αρχή, τον φόβο, την ανεξαρτησία… το αντίο!
Σαν η ζωή η ίδια, να ΄ναι φτιαγμένη από Δήμητρες και Περσεφόνες…
