Την περασμένη Πέμπτη όπως κάθε χρόνο  έκλεισε μια ακόμη αυτογνωσιακή χρονιά και την γιορτάσαμε όλοι μαζί σε μια μεγάλη κυκλική συνάντηση στον Καλοκαιρινό κήπο των Κύκλων Ζωής.

Το κλείσιμο είναι μια εξαιρετικά σημαντική, εξαιρετικά θεραπευτική διαδικασία. Ο τρόπος που αποφασίζουμε να πούμε αντίο και να απομακρυνθούμε από οποιαδήποτε σχέση, είναι πελώριας σημασίας και μας μαθαίνει πολλά για τον εαυτό μας.

Μέσα από τελετουργικά και αρχέτυπα, μαθαίνουμε να κλείνουμε και να αποχαιρετούμε χωρίς να γυρίζουμε την πλάτη. Χωρίς να αποφεύγουμε, χωρίς να διακωμωδούμε, ή να ελαφρύνουμε. Μαθαίνουμε να κρατάμε τα χρήσιμα και φεύγουμε πάντα με το απόσταγμα μιας θεραπευτικής διαδρομής, με θετικές ή αρνητικές στιγμές που όμως στάθηκαν εκεί δίπλα μας, μέσα μας, για να μας εκπαιδεύσουν κι όχι να μας ορίσουν.

Η βραδιά αποχαιρετισμού είχε όπως πάντα συγκίνηση, ένταση, χαρά, λύτρωση...Σαν να φτάνει κανείς σε μια συνειδητοποίηση, σε έναν εσωτερικό προορισμό που ως στόχο έχει την προσωπική επίγνωση, την γαλήνη του καθένα και την προσωπική ειρήνη με τον εαυτό του. 

Το μήνυμα είναι πως μαζεύουμε την γνώση μιας θεραπευτικής και αυτογνωσιακής διαδρομής, βάζουμε σε τάξη όλα αυτά που πήραμε, θέτουμε σε προτεραιότητα αυτά που είναι να έρθουν την επόμενη χρονιά και στο εδώ και τώρα φεύγουμε από τις ομάδες με μια άσκηση αυτοβελτίωσης που θα πρέπει ο καθένας να δουλέψει με τον εαυτό του το καλοκαίρι, έτσι ώστε να μείνει συνδεδεμένος και να μην χάσει τον στόχο του.

Χρησιμοποιούμε, όλα τα δυνατά "εργαλεία" της Δραματοθεραπείας. Λέξεις. Φωνές. Συμβολισμούς. Μουσική. Σώματα. Το συναίσθημα απελευθερώνεται και όλοι φεύγουν άδειοι με τις φωνές τους να πλανιούνται στο νυχτερινό ουρανό,  το μυαλό γεμάτο εικόνες και το στήθος φουσκωμένο από συναισθήματα.

Έτσι λέμε αντίο και εις το επανιδείν στους Κύκλους Ζωής. Ζώντας. Βιώνοντας, Με δάκρυα, με γέλια, με λόγια, με μοίρασμα, με σφιχτές αγκαλιές. 

Έτσι ακριβώς, όπως χαράζονται οι μνήμες...